நம்வாழ்வு | நல்லவர்களின் நாடித்துடிப்பு!

கவிதை

கடவுளின் பணியாளர் மைக்கேல் அன்சால்தோ

பாண்டிச்சேரியின் பொற்கரையில்

வானம் பாடும் கடலொலி சேரும் நிலத்தில்,

ஒரு மேய்ப்பன் நடந்தான் மெதுவாய், அமைதியாய் -

அவனின் முகத்தில் கிறிஸ்துவின் அன்பு ஒளிவிட்டது.

மனிதர் புகழும் மாலையின்றி,

நம்பிக்கையைக் கையில் தாங்கி வந்தான்;

ஏழைகளிலும் துன்பத்திலும் தாழ்ந்தோரிலும் -

அவன் கண்டான் கிறிஸ்துவின் முகத்தினைத் தெளிவாய்,

அனாதை குழந்தைகள், துயர் நெஞ்சங்கள்,

அவனது கரங்களில் அடைந்தன ஆறுதல்;

அவனது கைகள் ஆனது அவர்களின் அன்றாட அப்பம்,

அவனது செபங்கள் ஆனது அவர்களின் இரவின் பாதுகாப்பு,

இக்னேஷியஸின் ஒளியில் வழிநடந்தவன்,

கடவுளின் சித்தம் மட்டுமே அவன் வழி;:

அன்பு, பணிவு, உழைப்பு அவனின் அர்ப்பணிப்பு -

கருணையின் பணியாளனாய் வாழ்ந்தான் அவன்!

அவனது இதயத்தில் எரிந்தது நித்திய தீபம் -

இளம் அலோசியின் தியாக ஒளி:

அன்பின் தீயாய், தங்கம் போல ஒளிர்ந்த புனித

அன்சால்தோவுக்குப் புனித வழி காட்டினான்!

நூற்றாண்டுகள் நீங்கினாலும், பேரரசுகள் மறைந்தாலும்,

அவனது ஆவி இன்னும் கிசுகிசுக்கிறது மெல்ல -

நம்பிக்கை தீயாய், அன்பு விதையாய்,

ஒவ்வொரு சேவையிலும் கடவுள் உயிராய் வாழ்கிறார்!

ஓ மைக்கேல், கிறிஸ்துவின் ஏழைகளின் நண்பனே,

உன் ஒளி என்றும் மங்காது நிலைக்கும்;

காலம் அழிக்க முடியாத சுடராக நீ விளங்குவாய் -

கடவுளின் கருணையின் கண்ணாடியாக, நித்தியமாக!

நம் வாழ்வு